ในที่สุดก็ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ซักที ผมเป็นคนที่ไม่ชอบเขียนเรื่องซ้ำกับคนอื่น...เลยนะเนี่ย
เนื่องจากการที่ไม่อยากจะเขียนซ้ำ จึงนั่งคิดหาสิ่งที่ชอบ ที่จะสื่อในรูปแบบที่ต่างออกมา ...
ซึ่งคิดไม่ออก 555 ในทีุ่สุดก็หลอกตัวเองไม่ได้ ต้องยอมรับความจริงของตัวเองว่าอยากเขียนถึงสิ่ง้มากที่สุด
"ปลาที่ว่ายในสนามฟุตบอล" ของวินทร์ เลียววารินทร์
ผมรู้จักหนังสือเล่มนี้เพราะชื่อที่แปลกมาก และปกที่แปลกมากกว่า เป็นชื่อหนังสือที่อ่านแล้วสับสนว่ามันคืออะไรกันแน่ คนเขียนต้องการสื่ออะไร แล้วมันหนังสือเกี่ยวกับอะไร ...และแน่นอน ปลามันว่าในสนามฟุตบอลได้ยังไง หลังจากที่อ่านปกหลัง..."หนังสือที่ถามคำถามเกี่ยวกับ ศาสนา อภิปรัชญา สงคราม..." เออะ ไอ้เล่ม้เนี่ยนะ มันหนักขนาดนี้เลย...
วางทันทีึครับ ด้วยความหวาดกลัวเนื่อหาอันหนักแน่น แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร ทุกครั้งที่ไปร้านหนังสือก็ต้องพลิกมันมาอ่านปกหลังทุกครั้ง ในที่สุด วันหนึ่งผมก็หลวมตัวซื้อมันมา
อ่าน... อ่าน... อ่าน..
หลังจากอ่านจบ ผมรู้สึกได้ว่าผมโตขึ้นกว่าก่อนอ่าน มากทีเดียว แต่โตทางความคิด เติบโตทางจิตวิญญาณ อาจจะโม้ว่ามีปัญญามากกว่าเดิมเยอะมาก...(ถุยยย....)
คือมันเป็นหนังสือที่ตั้งคำถามเกี่ยวกับคำถามยากๆ จริงๆแหละ แต่วิธีการตอบของเค้าไม่ได้บอกข้อมูลทางวิชาการ แต่กลับเป็นการชี้นำให้เรามีความคิดที่จะสงสัยสิ่งรอบๆตัวบ้าง มองโลกให้ละเอียดขึ้น
ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ ไม่งมงาย มีสติกับการใช้ชีวิต
โตขึ้นจริงๆนะ
ผมมักจะแนะนำให้คนรอบข้างอ่านหนังสือเล่มนี้เสมอ เพราะอยากให้ทุกคนได้มีโอกาสที่จะได้เรียนรู้อย่างผมบ้าง ผมกล้าพูดได้ว่า สิ่งที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ แ นวความคิด การใช้ชีวิต การละทิ้งศาสนา มีหนังสือเล่มนี้เป็นจุดเริ่มต้น
ถ้ามีโอกาส ลองหาอ่านดูนะครับ เผื่อจะพบกับความมหัศจรรย์ครั้งสำคัญของชีวิต จริงๆนะ
